Bij de instorting van de Wilhelminatoren in Valkenburg zijn geen slachtoffers gevonden. Vanmiddag zocht het zoekteam USAR met speurhonden naar mogelijke vermisten onder het puin. Later werd een gespecialiseerd team uit Duitsland ingezet om brokstukken op te ruimen.
Speurhonden sloegen aan, maar geen slachtoffers
De zoektocht begon nadat speurhonden aansloegen bij het puin. Vermoedelijk reageerden de dieren op kledingstukken die onder de ingestorte toren lagen. Ondanks deze signalen bleek er niemand onder het puin aanwezig.
Burgemeester Daan Prevoo gaf eerder al aan dat de kans op slachtoffers klein was, maar benadrukte dat volledige zekerheid nodig was: “We moeten er 100 procent zeker van zijn.”
Oorzaak van de instorting nog onduidelijk
De precieze oorzaak van de instorting is nog niet vastgesteld. Volgens de burgemeester was er geen beweging in de groeven onder de heuvel, wat betekent dat de oorzaak waarschijnlijk bovengronds moet worden gezocht, mogelijk in de toren zelf of de directe omgeving.
Om 05.30 uur vanochtend ging het alarm af. Drie minuten later vielen de camerabeelden van de toren uit. “Het is aannemelijk dat de toren op dat moment instortte,” aldus Prevoo. Het KNMI registreerde rond dat tijdstip een piek in de seismische activiteit, maar of dit verband houdt met de instorting, is nog niet bevestigd.
Toren stond op de planning voor renovatie
Het uitkijkplatform van de Wilhelminatoren was al gesloten voor publiek vanwege een geplande renovatie, maar de vergunningsaanvraag was nog niet afgerond. “Normaal gesproken gaat een vergunningsaanvraag gepaard met rapporten die onderbouwen waarom renovatie nodig is en hoe die moet worden uitgevoerd,” lichtte de burgemeester toe. “Die feiten brengen we nu in kaart.”
De Wilhelminatoren, een rijksmonument uit 1906, had een hoogte van ongeveer 30 meter. Prevoo noemde de instorting een groot verlies: “De stad is min of meer onthoofd.”
Emotionele reacties uit de gemeenschap
Veel inwoners van Valkenburg reageren aangeslagen op het verlies van de historische toren. Voor velen had het bouwwerk een emotionele waarde. Een omwonende vertelde aan de Limburgse omroep L1 dat de toren voor Valkenburgers altijd een herkenningspunt was: “Als je hem in de verte zag, wist je dat je thuis was.”