Het einde van een bewogen leven
Op 76-jarige leeftijd is Terry Anderson overleden, de voormalig correspondent van het persbureau Associated Press die bijna zeven jaar als gijzelaar werd vastgehouden in Libanon. Zijn familie meldt dat hij is gestorven aan complicaties die optraden na een hartoperatie.
Jaren van ontbering
Anderson, een Amerikaanse journalist, werd het langst vastgehouden van alle westerse gijzelaars tijdens de gijzelingscrisis in de jaren 80, die werd georkestreerd door islamitische milities. Zijn ontvoering vond plaats op 16 maart 1985 na een tennisspel, waarna hij pas eind 1991 weer vrijkwam.
Na zijn vrijlating sprak Anderson vaak over hoe zijn katholieke geloof en vastberadenheid hem door de zware tijden hielpen. “Je doet wat nodig is. Je staat elke dag op en zoekt de kracht om door te gaan. Ook al denk je soms dat het onmogelijk is, toch ga je door, dag in, dag uit.”
Een leven in dienst van de journalistiek
Als hoofd van het Midden-Oostenbureau van AP, begon Anderson in 1982 in Libanon te werken, een periode waarin het land verstrikt was in een hevige burgeroorlog. De ontvoering van Anderson en andere westerlingen was bedoeld om bondgenoten vrij te krijgen die in Koeweit gevangen zaten na aanslagen op Amerikaanse en Franse ambassades.
Anderson bracht het grootste deel van zijn gevangenschap door in isolatie, vaak geblinddoekt en geketend, en werd blootgesteld aan mishandeling en bedreigingen. Toch slaagde hij er soms in om door te kloppen op celmuren te communiceren met medegijzelaars, zoals Terry Waite. Hij herinnerde zich hoe hij Waite informeerde over grote wereldgebeurtenissen, wat bijna ongelooflijk leek.
Controversiële pogingen tot bevrijding
Ondanks de inspanningen van zijn familie die resulteerden in het controversiële Iran-Contraschandaal in de Verenigde Staten, waarbij illegaal wapens aan Iran werden geleverd, bleef Anderson vastzitten. De affaire beschadigde het imago van president Reagan ernstig.
Persoonlijke offers en nalatenschap
Na zijn vrijlating trouwde Anderson, wiens verloofde zwanger was toen hij werd ontvoerd. Het huwelijk was echter van korte duur. Ook financieel kende hij tegenslagen door verliezen in zakelijke ondernemingen zoals een bluesbar en restaurants.
Hoewel de herinneringen aan zijn gijzeling altijd een onderliggende rol speelden in zijn leven, probeerde hij als christen de haat tegen zijn kidnappers los te laten, geadviseerd door zijn vrouw om het plezier in het leven niet te laten overschaduwen door vast te houden aan haat.
Bij zijn overlijden prezen collega’s bij AP zijn moed en doorzettingsvermogen. Zijn dochter Sulome sprak echter liever over zijn bijdragen aan humanitaire projecten zoals het Vietnam Kinderfonds en zijn inzet voor dakloze veteranen, dan over de verschrikkingen die hij had doorstaan.
